(...) Vanaf 1796 nummerden de huizen doorlopend en stond het hoogste nummer van een straat of gracht tegenover het laagste. Van 1853 tot 1875 wijzigde dit in chaos. Aanleiding was de verdeling van de stad in vijftig buurten. Besloten werd dat elke buurt zijn panden van het eerste tot het laatste huis doornummerde. De Prinsengracht bleek in maar liefst achttien wijken voor te komen en was dus een onderdeel van evenzoveel nummeringen. Telkens als je een buurtgrens overschreed, werd de nummering doorbroken. Voor bezoekers van de stad in het derde kwart van de negentiende eeuw moet het een volstrekt ondoorgrondelijke situatie geweest zijn. Het toeristische ongenoegen om een opgegeven adres (vooral niet) te kunnen vinden beschreef Jacob van Lennep meesterlijk in zijn, in 1880 postuum verschenen, Verspreide opstellen. Hoofdstuk 7 kreeg daarin de titel Vertelling van den heer, die bij een vriend te Amsterdam zou gaan logeren. De Brusselaar in kwestie kwam vroeg in de middag met de trein aan bij de Haarlemmerpoort. Hij was goedgemutst en besloot te gaan wandelen naar zijn gastheer, die een huis aan de Keizersgracht bewoonde. Vervolgens dwaalde hij vele uren over beide zijden van de gracht op zoek naar nummer W 424. Helaas had onze zuiderbuur er geen idee van dat die W voor een van die vijftig genoemde buurten stond, laat staan dat hij wist waar hij die moest zoeken. Ietwat moedeloos en gefrustreerd - Van Lennep hield het netjes - verzuchtte hij toen het inmiddels donker geworden was: 'Had ik maar eene vigilante genomen, dan ware ik al waar ik wezen moet.' (...)