Titel:
Het muzikaalste gedicht.
De mooiste gedichten over muziek
uit Nederland en Vlaanderen.
Samengesteld door:
Toef Jaeger
Uitgeverij:
Podium, Amsterdam
Jaar van verschijning: 2006
Omvang: 149 + [3] p.
ISBN: 90-5759-018-2
Bijzonderheden:
Met een inleiding van P.F. Thomése

Van de achterzijde: "Het muzikaalste gedicht is het klankrijke vervolg op de succesvolle bloemlezingen
Het mooiste gedicht [2000],
Het liefste gedicht [2001],
Het lichte gedicht [2002],
Het laatste gedicht [2002],
Het historische gedicht [2004]
en Het kleinste gedicht [2005]."

               Google over dit boek

 
    Omslagontwerp:
      Studio Jan de Boer
    Typografie:
      Bart Oppenheimer
    Foto omslag:
      John Welzenbach/Corbis/TCS
    Verspreiding voor België:
      Van Halewyck, Leuven

De onbereikbare muziek

Als je de dichters mag geloven, is muziek de hoogste vorm van poëzie. Toch zijn ze zelf ergens tussen zeggen en zingen blijven steken. Als gekortwiekt gevogelte fladderen ze zonder te vliegen, als priesters die met vele rokken over elkaar druk staan te doen voor hun altaar. Het zijn echter alleen hun gebaren die de hoogte in gaan, de gedichten willen maar niet loskomen, nee nooit zingen zij zich, stijgend, los van hun betekenissen.

   (...)

   Maar nooit eerder was het hermetisme wat het in onze tijd gewor-den is: standaard, eis en voorwaarde. Het is inmiddels zelfs zo dat een dichter die in zijn onschuld beweert dat er ook zoiets als begrijpelijke poëzie bestaat op orkaankracht wordt weggehoond als achterlijke gladiool die zich eens moet laten nakijken. Begrijpelijke poëzie is synoniem geworden met slechte poëzie. En terecht natuurlijk. Het heeft weinig zin iets te beweren dat de lezer zelf ook kan. Het overhevelen van betekenissen van de dichter naar de lezer, alsof het communicerende vaten zijn, holle vaten dus die zich met elkaars inhoud vullen, heeft weinig zin. Een lezer die meteen begrijpt, hoort enkel wat hij al wist. Een gedicht dat begrepen is, hoeft niet te bestaan. Het kan na overheveling direct worden opgeheven.

   (...)

   Een gedicht blijft leven zolang het niet begrepen wordt, althans niet volledig begrepen wordt. Er is altijd een vermoeden van begrijpen nodig, een intuïtief begrijpen zoals dat in de hermeneutiek met het Duitse begrip Verstehen wordt aangeduid. Ontregeling moge de norm zijn, toch is er steeds het vermoeden van een verborgen orde. Niet alle onzin wordt vanzelf poëzie. Probeer het maar uit. Zoals ook niet allerlei klanken zomaar muziek worden.

   (...)

   Muziek bestaat bij de gratie van haar vorm. Inhoud heeft zij niet. De inhoud ben je zelf. Telkens wanneer je de muziek hoort, vul je haar met je eigen gedachten, herinneringen, stemmingen. (...)

   Zo leeg, zozeer vorm kan de poëzie nooit worden. (...) Aan een ge-dicht moet je je aanpassen. Het doet zich in zekere zin altijd als pro-bleem aan je voor. (...) Het nodigt je uit iets te lezen wat je niet eerder hebt gelezen. Het vraagt je om helemaal leeg te worden. Oningevuld.

   (...)