Een door Maarten Doorman gekozen gedicht uit Je kunt bellen:
2. Notulen
De hoeveelheid ongebruikte vingers
bij een vergadering, je kunt er beter
niet bij stilstaan, zij is even
ontzagwekkend als het aantal
platgewaaide grashalmen
in de steppen achter Tomsk
al bewegen ze slordiger door elkaar.
Als je ze eenmaal rusteloos rond ziet
hangen, een rilling soms door de huid
van hun droom, hier een enkeling in verlangen
naar de toets van een bericht,
daar een pink ongeduld krom
aan de rand van de tafel wordt het lastig
je hoofd erbij te houden.
Bij de strategie. Vingers leiden
meer af dan zeg genitaliën
die even zinloos en vol schroom
in het donker broeien.
Als zij. Als in een gedicht. Lukraak.
Zoveel fijne motoriek ongebruikt.
Zoveel tastzin gericht op het buigen
van een paperclip, zoveel gedachteloos zoeken
naar het evenwicht van een pen. Zoveel
teder strelen langs de zoom
van een manchet
en daar het stiksel in.
