Titel:
Dit maakt ons ademloos bij
haar geluid. De mooiste gedichten
door vrouwen geschreven
Samengesteld en ingeleid door:
Maaike Meijer en Annettje Dia Huizinga
Uitgeverij:
Sijthoff, Amsterdam
Jaar van verschijning: 1986
Omvang: 271 p.
ISBN: 90 218 3674 2
Bijzonderheden:
Omslagontwerp Nico Dresmé

Met een overzicht van
nog leverbare bundels.

Google over dit boek

Soms lijkt de Nederlandse poëzie een groot mannenkoor. In
literaire beschouwingen, schoolboeken, literatuurgeschiede-
nissen en bloemlezingen treffen we vaak een overweldigende
meerderheid van mannelijke dichters aan. We zijn ook ge-
wend om te praten en te horen praten over 'de dichter' in de
mannelijke vorm. In de middeleeuwen is hij een rondtrek-
kende zanger of monnik, in de renaissance een zwierige, be-
reisde aristocraat, in de achttiende eeuw een gezeten burger,
schoolmeester of dominee, gebukt onder zware trocheeën.
Aan het eind van de negentiende eeuw is hij een romantische
jongeling die zich afzet tegen de dominee, die zijn poëtische
vader was. In onze eeuw is hij achtereenvolgens een filosoof,
een behémien, een rebelse vijftiger, een nuchtere, intellec-
tualistische taalonderzoeker, een 'minimal artist', een neo-
romanticus. Hij, de dichter.

Maar de Nederlandse poëzie is geen mannenkoor. Tussen de
bassen en tenoren zijn ook sopranen en alten te horen. In deze
bundel hebben we getracht een aantal van deze stemmen bij
elkaar te brengen. Waarom deden we dat?

Ten eerste uit liefde voor de gedichten die ons al jaren op onze
levensweg vergezellen en die vaak van vrouwen zijn.

Ten tweede uit nieuwsgierigheid naar het werk van al die
dichteressen van wie we de naam kenden, maar van wie het
werk in vergetelheid is geraakt. (...)

Ten derde maakten wij deze bundel uit ergernis. Ergernis, niet
zozeer ten aanzien van het mannenkoor zelf, als wel ten
aanzien van het impressariaat dat dit koor omringt, pusht,
bejubelt en uitroept tot dé muziek - of, om deze metafoor nu
maar te verlaten, tot de enige echte poëzie. Het impressariaat,
de literatuurkritiek, schenkt naar onze mening verhoudings-
gewijs weinig aandacht aan het werk van vrouwelijke dich-
ters. Het aantal kritieken en studies over Achterberg, Nij-
hoff, Lucebert en Kopland overtreft vele malen het aantal
over Vasalis, Henriëtte Roland Holst, Ankie Peijpers en Ju-
dith Herzberg. Dichteressen krijgen minder èn oppervlakki-
ger belangstelling dan ze verdienen. Dat hangt weer samen
met het feit dat de poëziekritiek in Nederland wordt beoe-
fend door mannelijke critici, die zich bijna uitsluitend laten
leiden door de stijlen en thematieken van mannelijke dich-
ters. Werk van mannen wordt vaak beschouwd als richting-
gevend en dominant: het werk van vrouwen wordt daaraan
snel afgemeten, in plaats van gezien als een wereld die ook in
zichzelf zou kunnen worden gelezen.

(...)

Maaike Meijer