[Inleiding] (fragmenten)

Bij het samenstellen van een bloemlezing van gedichten over Vlaanderen wordt de bloemlezer onwillekeurig verleid een onevenredig groot aantal gedichten over de Leie op te nemen., de rivier die meer nog dan de Schelde de hartsader van Vlaanderen schijnt te zijn. (...)

Ik heb geprobeerd die verleiding zoveel mogelijk te weerstaan en ook andere aspecten van het Vlaamse landschap te vertegenwoordigen, waarbij ik mij, evenals in mijn bloemlezingen van gedichten over Nederland en Amsterdam, in hoofdzaak tot de poëzie van hedendaagse levende dichters heb beperkt. Een uitzondering moest ik wel maken voor Guido Gezelle (...) en voor Paul van Ostaijen (...).

Sterker nog dan het bij Noord-Nederlandse dichters het geval is, komt in de poëzie van Vlaamse dichters, schijnt mij, de verbondenheid met de geboortegrond tot uiting die een van de bronnen is waaruit de kunst ontstaat. Deze intieme nabijheid bespeurt men zelfs in het gedicht van Ida M.G. Gerhardt, de enige Noord-Nederlandse in een gezelschap van Vlamingen.

Zomer 1959                                               Adriaan Morriën