versie: 17-01-2013 - redacteuren: Bart FM Droog, Jurgen Eissink en Stefaan Goossens
L.C. Steenhuizen | Verzen | Bronnen

---

Verzen van L.C. Steenhuizen

Mijnheer de Redacteur (1887)
Een boerinnetje uit den Achterhoek (1901)
Wat heeft der menschheit... (1902)
31 Augustus 1902 (1902)
Bij de geboorte van het Prinsesje (1909)
Bij den jaardag van Koning Albert (8 april 1915)
Op marsch moet je zingen (1916)
Mijn land en Ik... (c. 1924)
Nu vlagt er de lente (c. 1924)



De componist Carl Smulders zette in 1915 de teksten 'Aan koningin Elisabeth' en 'Aan koning Albert' op muziek. De componist Emiel Hullebroeck (1878-1965) heeft zeker één gedicht van L.C. Steenhuizen op muziek gezet: 'Voor het prinsesje', 1919. Annie Bonarius heeft zijn gedicht 'De meimaand' getoonzet, in 1924. C.J. Bute heeft twee gedichten van Steenhuizen op muziek gezet. Deze partituren bevinden zich in de Koninklijke Bibliotheek Den Haag.

'Nu vlagt er de lente' is op muziek gezet door Karel Hamm (1876-1937).

Steenhuizens liedtekst ''k Hou van Holland' is door C.J. Bute op muziek gezet. De tekst is te lezen op: http://resources21.kb.nl/gvn/EVDO02/pdf/EVDO02_NIOD05_7613.pdf
NB: Dit is een ander lied dan het bekende 'Ik hou van Holland' van Willy Schootemeyer.

terug naar boven

---

Mijnheer de Redacteur!

De Straatbelasting

"Gedichten kunnen in ons blad slechts zelden plaats vinden. Wegens de actualiteit echter van de stof hebben wij gemeend het volgende aan ons toegezonden 'vers' niet aan onze lezers te onthouden."

[Bovenstaande is de door een De Tijd-redacteur geschreven inleiding op L.C. Steenhuizens debuutgedicht:]

Mijnheer de Redacteur!   Wilt gij dit vers een plaatsje gunnen    In de kolommen van uw blad? Ter teek'ning ligt, sinds enk'le dagen, Een stuk, zoo hoor ik, opgedragen    Aan d' achtbre raadsliên onzer stad. Dat stuk betreft de straatbelasting,    En daarin wordt met klem gevraagd: De raadsliên mogen 't niet gedoogen, De straatbelasting te verhoogen,    Daar dit den burgerij mishaagt. Laat dit verzoek dan gratie vinden,    En 't straatgeld blijven zooals 't was. Er valt veel anders voor te stellen, Dat beter dient - 'k durf 't vast voorspellen -    Tot stijving der gemeentekas. Toen pas de mare zich verbreidde,    Dat doctor Mezger ons verliet, Toen wist men nauw wat te bedenken, Om den gevierden man te schenken,    Onz' gaven echter... wou hij niet. Hij zei alleenlijk: "Ik zal blijven". -    Met 'tgeen men had bijeengebracht, Om hem een huldeblijk te stichten, Moest men de stad-zelv' maar verplichten,    Verfraaien daarmee plein en gracht. Welnu, dit antwoord sterkt onz' eerbied    Voor 't echte vaderlandsch gevoel Van doctor Mezger.... En 't betrachten Van wat men dáárdoor kan verwachten,    Is in dit versje juist mijn doel. Zal men de stad nu gaan verfraaien,    Dan is het eerste werk, dunkt mij, Straat-illustratiën te weren, Annonces voor gemaakte kleeren    Of parapluies van prima zij! Ziehier een bord van mosselhuizen,    Cafés-chantant, en dáár een kar Met torenhooge transparanten, "Zes-guldens-jas voor onze klanten",    Of vaandels der London Bazar. Ei, zie! nu zou mijn voorstel wezen,    Als men dien boel niet weren kan, Dien toch ten minste te belasten. Wie met geweld ons wil vergasten    Op zoo iets schoons, betale dan. En nu zal 't mij een vreugde wezen,    Als ik, in antwoord hierop hoor: "Men gaat onze Amstelstad versieren, Den grooten Mezger dubbel vieren, - En 't straatgeld   .  .  .  .  .  .  .    .  .  .  .  Och, dat gaat niet door!'  L. C. Steenhuizen.

In: De Tijd, 22-09-1887.
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010267980%3Ampeg21%3Ap005%3Aa0065

terug naar boven

---

Een boerinnetje uit den Achterhoek bij de beeltenis van het Vorstelijk Bruidspaar

Steenhuizen schreef zowel in het Nederlands als in fantasie-dialect. Zoals in het gedicht 'Een boerinnetje uit den Achterhoek bij de beeltenis van het Vorstelijk Bruidspaar', uit 1901.

Ze meugen zeggen wat ze wille Ik vin et wol ien oarig poar. Ze stoan zoo stoatig en zoo stille Recht as twee keersen bie mekoar. Heur runde aarm rust ien de ziene Hie kiekt zoo vinnig veur zich uut. As of ie zegt — 't Is noe de miene 't Is oe vorstin maar 't is mien brouid. Ons lieve, blunde Keuninginne Die lacht maar of ze zeggen wol, "Kiek" — Dèn is mien noe krek noa 't zinne Dèn is 't noe dien ik hebben wol. len dag of vief noa "Lieve Vrouwe" Zoo as 'k wol van mien voader heur. Dan gaat dat paartje samen trouwe Dan kump de golden koetse veur. Noe! — Willemientje mot et weten len heur ploats war 'k nog nie van zins Had 'k óók zoo goed den kost veur 't eten Te trouwen mit zoo'n vremden Prins. En dan zoo gauw — Wat za 'k oe zeggen, Z' is old en wies genogt en moet 't Moar mit zich zelvers euverleggen Wat da ze doet of nie en doet. Hie mot öok schrik'liek rieke wieze Zoo as 'k wol van mien voader heur Zien weuning of dan wol "Paleize" Doar leupt rondum ien graachte veur. Moar 't is mien tóch nie best noa 't zinne Dat trouwen — 'k hef et meuglik mis. Moar 't liekt mien of ons' Keuninginne Danzóó toch niet van ons meer is. Ik kan dat zoo niet duid'lijk moaken Moar 'k hol zoo biester veul van hoar, Die "vremde prins" — 't zijn niet mien zaok, Moar — 'k bin jaloersch van urn — zie doar. len dag of wat noa "Lieuwe Vrouwe," As ze ien de golden koetse zit, Dan zal héél Neêrlaand feest goan houwe Moar ik — ik woacht er nog wat mit. 'k Wol geerne meê dien Hertog priezen, Ook wol van urn goan holden. — Wis, Moar eerst —.eerst mot ie 't mien bewiezen, Hie Willemientje weerdig is. Ik zeg nog iens 't zijn niet mien zoaken Wat dèn of genen in um ziet, As hie heur wol gelukkig moaken, Dan meug k urn liejen, aanders niet. L. C. Steenhuizen. Apeldoorn, Januari 1901.

Bron:
Nieuw Advertentieblad, 6 februari 1901:
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010809431%3Ampeg21%3Ap002%3Aa0047

terug naar boven

---

Wat heeft der menschheid...

In De Sumatra post van 31 januari 1902 werd een nieuwjaarsvers van L.C. Steenhuizen met een korte inleiding afgedrukt. Onder het gedicht staat 'Antonel'. Dit is een pseudoniem van de Sumatra post-redacteur. Het hele artikel is overigens zeer de moeite van het lezen waard; de auteur probeert - met een knipoog - te voorspellen hoe de wereld er over honderd jaar uit zal zien.

De dichter - de heer L.C. Steenhuizen uit Apeldoorn - vergelijkt de nieuwe eeuw bij een moeder wier eersteling (het jaar 1901) is gestorven:

(-) Wat heeft der menschheid                                hij gebracht? .... Het oude leed,               slechts jammerklacht. O jonge moeder,               jonge eeuw, Weef hem een wade               wit van sneeuw, Besprei hem dat               als doodekleed, Opdat er geen               zijn graf meer weet. En niet wil baren               weer andere jaren Van zóóveel leed. Neen! Eeuw van wijsheid,               leer gezwind Aan 't nieuwe jaar,               uw tweede kind, Dat het op beet're               middelen zint Om aan een volk               van roof en moord Te leeren staam'len               "'t vredewoord", Leer hem 't verkonden               wijd en zijd, Dat ééns de groote               meester "Tijd", De Vorst der eeuwen,               zal wraak gaan schreeuwen om ZULK een strijd. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . O! Jaar                 (nog wiegekindje) fijn    Gewikkeld als                 in wit satijn... Ook Gy zult dra                 gestorven zijn. Maar ga niet heen                 vóór 't werd gehoord Het wereld troostend                 "vredeswoord". - O! tweede "twintigst"-                 -eeuwe-jaar" O! maak ons dat                 ja dàt eens waar. ..... Dan allerwegen                 een groet van zegen Voor 't Nieuwe Jaar. L.C. Steenhuizen, [1902]

De Sumatra post, 31-01-1902.
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010320765%3Ampeg21%3Ap005%3Aa0030

terug naar boven

---

31 Augustus 1902

Kennelijk was er in 1902 enig rumoer rond het al dan niet op zondag vieren van de verjaardag van koningin Wilhelmina. L.C. Steenhuizen greep zijn pen en dichtte:

"31 Augustus 1902." Toen Oogstmaands laatste dag kwam dagen   Op Zondag, in reeds lang weleer, Was zij, die thans de kroon mag dragen,   Nog ons "Prinsesje" klein en teêr, Zij was toen in haar kinderjaren   't Blij tellend eerste tiental oud. Toen was er nog geen leed gevaren   Over dat hoofdje blond als goud, Zij werd toen kort daarop Vorstinne   En nu, na angst voor droef gemis, Nu Zij als Neêrlands Koninginne   Voor 't eerst op Zondag jarig is, Nu treft het dat, bij vreugd' na treuren,   Bij blijdschap na slechts angst voor rouw, Dat op dien dag d'ons dierbre kleuren   niet  mogen wapp'ren hóóg in 't blauw. Welaan! laat ons erkent'lijk wezen   Voor dat verzoek bij hoog besluit, Na 't groote leed, dat scheen te vreezen,   Spreekt onze dank zich 't heiligst uit In stilte, door geen feest te storen,   Geen schelle kleuren ook voor 't oog; In klokkenklanken, die we hooren   Veelstemmig, klimmend' naar omhoog. Iets als een beê vaart op die klanken   Wijd roepend en zoo roerend zacht: Zij deze dag een dag tot danken,   Wacht met uw feest tot morgen, wacht. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Dán wég met alle leed en zorgen   Geen vreeze meer, geen angst voor rouw. Neen! - In den vroegen Maandagmorgen,   't Bedreigd Oranje hóóg in 't blauw.  Apeldoorn    L. C. Steenhuizen

Gepubliceerd in: Het Nieuws van den Dag, 01-09-1902.
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010129134%3Ampeg21%3Ap005%3Aa0109

Dit gedicht ontroerde de koningin en haar man kennelijk zo, dat enkele dagen later in dezelfde krant dit bericht verscheen:

"De Koningin en Prins Hendrik hebben den Heer L.C. Steenhuizen, te Apeldoorn, eene schriftelijke dankbetuiging doen toekomen voor zijn gedicht, voorkomende in "Het Nieuws van den Dag", van 1 september."

In hetzelfde bericht staat ook dat Steenhuizen de voordrachtskunstenaar P.H. Lamberts vergunning heeft gegeven gedichten van hem voor te dragen.

Het Nieuws van den Dag, 06-09-1902
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010129139%3Ampeg21%3Ap009%3Aa009

terug naar boven

---

Bij de geboorte van het Prinsesje


Op 30 april 1909 werd prinses Juliana geboren, de latere koningin. Zij was het enige kind van koningin Wilhelmina en prins Hendrik. Al op dezelfde dag verscheen in Het Nieuws van den dag een gedicht van L.C. Steenhuizen.

Bij de geboorte van het Prinsesje. Vlaggen ontplooien zich. -                 Hoog in den toren Beieren de klokken -                 Heel in de vert' Dreunen kanonnen                 die buld'rend doen hooren Dat een Prinsesje                 geboren werd. Lang reeds bedwongen                 breekt ùit zich het leven. Schier oorverdoovend                 en overal Omdat nu twijfel                 en angst zijn verdreven, Omdat "Oranje"                 niet sterven zal. Prinsesje je hadt wel                 'n zevental jaren Eer kunnen komen:                 Waar bleef je zoo lang? d' Oranjestam werd                 door zóóveel gevaren Telkens bedreigd en                 het werd ons zoo bang! Was het misschien om                 nog vaster te snoeren Den band dien Oranje                 met Neêrland verbindt, Was 't om die liefde                 ten tòppunt te voeren, Dat Gjj zoo laat kwaamt                 O langgehoopt kind? Moet U die liefde                 ten steun zijn in 't leven, Ééns . . als een kroon soms                 het hoofd U bezwaart? Steun er dàn vast op:                 Ze was U gegeven Lange reeds vóór Uw                 Verschijnen op aard. Gode zij dank nu,                 Vervuld zijn de droomen. Luid is 't gejubel,                 heel Neêrland viert feest. Waart ge Prinsesje                 veel vroeger gekomen, Groot — maar zóó groot was                 die vreugd niet geweest. Sluimer nu zacht op                 Uw peluw van zijde, Zacht in Uw wiegje                 van rozenhout. Neêrland, gerust nu,                 bidt dankbaar en blijde God in den Hemel                 voor Uw behoud. L. C. Steenhuizen

Het Nieuws van den dag, 30-04-1909
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010108142%3Ampeg21%3Ap010%3Aa0111

terug naar boven

---

Bij den jaardag van Koning Albert (8 april 1915)

In de bloemlezing Oorlogspoëzie verschenen in 1914 en 1915 en onuitgegeven gedichten (Drukkerij van het Militair Gesticht van Vak-Heropleiding voor Zwaar Gekwetsten uit den Oorlog, Port-Villez, 1916) staat onderstaande, aan de Belgische koning opgedragen gedicht van L.C. Steenhuizen. Het werd eerder gepubliceerd in de Belgische Standaard, 7 mei 1915.

Bij den jaardag van Koning Albert (8 april 1915) Wat schril verschil de achtste april van thans met dien een jaar geleden; toen kwam o Vorst, Uw volk, Uw land, Uw drietal kind'ren hand aan hand U blij en zeeg'nend tegentreden. Toen woei Uw vlag nog heel den dag hoog uit in 't blauw, van tin en toren; de klokken, verre en nabij in lente-luchtruim, deden blij hun sprankelende klanken hooren. Toen was nog niet Uw grondgebied verkleind, door snood geweld vertreden; geen bommen hadden nog bij nacht den dood bij uw paleis gebracht, nog niet vernield, verbrand uw steden. Toen, o, toen stond nog ongewond Uw leeuw daar, schuddend fier z'n manen, Bewakend nog Uw rijk, Uw troon; Uw kroon was nog geen doornenkroon, Uw volk had niet gebaad in tranen. Thans … Maar al is 't al droefenis, één troost verzacht, wat zoo U griefde: 't is deze dat uw volk op aard naar U en naar Uw gade staart met dank, bewondering en liefde. 't Is deze dat Gij kans nu hadt, om ook aan hén die vérre wonen, de sterkte van Uw wederstand de kloekheid van Uw volk, Uw land, de grootheid van Uw ziel te toonen. Uw Koninkrijk is niet gelijk het wàs – 't is grooter dan te voren; de grenzen van het kleine land waar men U liefhad, zijn verplant Gij hebt gewonnen, - niet verloren. Zoo Vorst te zijn 't veroorzaakt pijn; maar komt niet vreugd uit smart gerezen? Zôô fier, eenvoudig, dapper, trouw, en zoo als Zij, die Konings Vrouw … o! zôô een Koningin te wezen … …………………………………………. Als weer een jaar, o Koningspaar, zal zijn U over 't hoofd gegleden, moo' dàn weer heel Uw land, Uw drietal kind'ren hand aan hand, U blij en zeeg'nend tegentreden. Moog' dan Uw vlag, weer heel den dag blij wapp'ren van paleis en daken, de Vlaamsche Leeuw, zoo zwaar gewond, weer fier en krachtig en gezond Uw kroon, Uw troon, Uw huis bewaken. L.C. Steenhuizen, 1915

terug naar boven

---

Op marsch moet je zingen

Oproep Marschliederen

De commissie ter beoordeeling van de teksten voor Marschliederen, welke naar aanleiding van het Hoofdbestuur der Nat. Ver voor den Volkszang zijn ingekomen, bestaande uit de heeren: G. Goossens, Wouter Hutschenruyter, Mr. A. Loosjes, Joh. Oostveen en Herman Rutters, heeft dezer dagen uitspraak gedaan. Onder de 138 inzendingen bleek geen enkele tekst geheel te voldoen aan de eischen, welke de commissie meende te moeten stellen. Behalve de liederen, die wegens gebrekkigheid of ongeschiktheid van taal of rhytme niet in aanmerking konden komen waren er vrij vele wier dichter zich vermoedelijk geen oogenblik de vraag had gesteld, of zijn lied werkelijk door den Nederlandschen soldaat, zooals die nu eenmaal is, graag en uit eigen beweging gezongen zou worden, of die, zoo hij dit al had gedaan, klaarblijkelijk een niet zeer juiste voorstelling bezat van den Nederlandschen volksaard. De commissie achte het onwenschelijk ertoe mede te werken om het reeds groote aantal "volksliederen" van deze soort nog te vermeerderen.

IIntusschen verdiende naar het oordeel der commissie een der liederen, hoe zeer op meer dan een punt niet geheel bevredigd, een eervolle vermelding. Dit lied "Op Marsch moet je zingen" bleek ingezonden te zijn door den heer L. C. Steenhuizen te Haarlem. Het luidt, na eenige veranderingen op verzoek der commissie daarin aangebracht, als volgt:

Op marsch moet je zingen. Op marsch moet je zingen, dan loop je zoo kwiek, Je wordt als gedragen door maat van muziek, Dan wil het marcheeren zoo vlotten Je bent als je aankomt zoo monter en klaar, Je blijft in den pas en dan steun je elkaar Net als de geweren aan rotten. Zing dus wat je wilt, maar zing vroolijk en luid, Je ransel wordt licht, als een veer wordt je spuit, Geen hitte of kou kan je deeren. Je stap slaat de maat en dan word¹ je niet moe, Het eind van den weg komt als 't waar naar je toe En kinderspel wordt het marcheeren Zing wat van je stadje of wel van je land, Het veen of de klei, of je hutje in 't zand, Van bieten of penen of koren. Of zing van je meisje, dat thuis op je wacht, Maar als je dat doen wilt, zing dat dan maar zacht, Dat hoeft iedereen niet te hooren. L.C. Steenhuizen

¹ In De Tijd staat 'wordt'. In het Nieuwsblad van Friesland staat 'word'.

Bronnen:
De Tijd, 11-12-1916
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010548385%3Ampeg21%3Ap006%3Aa0137
Nieuwsblad van Friesland-Hepkema's Courant, 12-12-1916.
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010733350%3Ampeg21%3Ap002%3Aa0051

terug naar boven

---

Mijn land en Ik.....
(tweede prijs Rotterdamsche Volksliederenwedstrijd)

Mijn land en Ik..... O! Nederland, land mijner jonge jaren, Waar ik ook ben, ik blijf Uw beeld bewaren, 'k Behoud herinneringen aan het land, Waaraan 'k mijn hart voor altijd heb verpand, Ik weet wel, dat mijn landje klein is, maar.... Mijn land en ik, wij hooren bij elkaar. Ik weet wel, dat er landen, zijn te noemen Waar mooier planten zijn en mooier bloemen; Ik weet wel, dat er verre landen zijn, Met veel meer pracht en veel meer zonneschijn, Ik weet wel, dat mijn Iande koud is, maar.. Mijn land en ik, wij hooren bij elkaar. Ik weet - dat, hoe ik Nederland bewonder - Er landen zijn veel warmer en gezonder, Ik weet wel, dat mijn land moerassig is En mistig soms en zwaar van droefenis; Ik weet wel, dat mijn landje laag ligt, maar.... Mijn land en ik, wij hooren bij elkaar. Welk ander land heeft voor mij een verleden, Welk ander land heeft zóó mij dierb're steden? Welk ander land heeft plekjes, waar mijn voet, Den eersten stap deed 't Leven tegemoet? Heeft plekjes, die ik in mijn ziel bewaar? Mijn land en ik, wij hooren bij elkaar. L.C. Steenhuizen

Bron: Rotterdamsch Nieuwsblad, 13-02-1925.
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010495022%3Ampeg21%3Ap011%3Aa0156

terug naar boven

---

Nu vlagt er de lente

(Derde prijs Rotterdamsche volksliederenwedstrijd)

Nu vlagt er de lente Nu vlagt er de Lente, kom mee, 0! kom mee!   Al zou ook de tocht je vermoeien, Daar ginds bij de duinen, niet ver van de zee!   Daar staan nu de bollen te bloeien. Die velden te zien is een prachtig gezicht.   't Zou zonde zijn, als je 't verzaakte Elk bloemetje is op zichzelf een gedicht,   Een hymne aan Hem, Die het maakte. Wij naderen reeds, naar ons toe is de wind,   De geur reeds benevelt je zinnen Daar zijn ze: de velden — je staat als verblind,   Wat moet je daar plots mee beginnen? O! Zie toch, O! Zie me die velden eens aan,   Hoe rijk zich schakeeren die kleuren, Wie heeft al die kelkjes wel opengedaan?   Je zwijgt bij zóó wonder gebeuren. Zie! Rood, wit en blauw, dat 's de vlag van je land,   En ginds nog den wimpel: Oranje. Zoek dat nog eens elders met àl je verstand   Al ging je ook zoeken in Spanje. Geen land hier op aard, dat een schouwspel je biedt   Als 't onvergelijk'lijke Holland: Dat vin je in Zweden of Zwitserland niet.   Dat vin je alleen maar in Holland!!!  L. C. Steenhuizen

Bron: Rotterdamsch Nieuwsblad, 20-02-1925.
http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010495028%3Ampeg21%3Ap011%3Aa0143

'Nu vlagt er de lente' is op muziek gezet door Karel Hamm (1876-1937). De partituur bevindt zich in het Nederlands Muziekinstituut.
http://www.nederlandsmuziekinstituut.nl/nl/archieven?task=listdetail&id=4_176800

terug naar boven

---

 

Bronnen

De gedichten op deze pagina zijn afkomstig uit kranten die zich in gedigitaliseerde vorm bevinden in:

Koninklijke Bibliotheek, Den Haag - Historische Kranten

terug naar boven

---

deze pagina is mede mogelijk gemaakt door:

Vrienden van de Nederlandse Poëzie Encyclopedie

partners